ΠΟΙΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ κ. ΠΑΝ. ΚΑΜΠΙΤΣΗ

ΜΕΣ ΣΤΟΥ ΚΑΜΠΙΤΣΗ ΤΟ ΜΕΤΟΧΙ 

ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΓΗ
ΤΟ ΒΟΥΛΙΚΟ ΜΑΣ ΞΕΚΛΕΙΔΩΝΕΙ
ΜΕΣ'ΑΠ'ΤΗΝ ΚΑΠΝΑ ΚΑΙ ΒΟΗ.

ΤΟ ΣΤΡΙΜΩΞΙΔΙ ΠΛΑΙ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ
ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ Σ'ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ
ΤΟΤΕ ΠΟΥ Η ΚΑΡΔΙΑ Μ,ΑΣ ΕΚΤΥΠΟΥΣΕ
ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΩΝ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ.

ΘΥΜΑΤΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΚΙ ΥΣΤΕΡ'Ο ΑΛΛΟΣ
ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΠΟΥ 'ΗΤΑΝΕ ΠΑΙΔΙ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΑΜΟΧΛΕΥΟΥΝ
ΓΕΙΤΟΝΕΣ,ΦΙΛΟΙ ΠΑΙΔΙΚΟΙ.

ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΔΕ ΞΕΡΟΥΝ
ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΜΕ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΞΕΡΗ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ
ΒΑΡΥ ΦΟΡΤΙΟ ΚΟΥΒΑΛΑΝΕ.

ΑΧ. ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ
ΠΩΣ ΜΕΣ ΤΗ ΝΥΚΤΑ ΠΕΡΠΑΤΑΝΕ
ΜΑ ΜΕΙΣ ΤΟ ΦΕΓΓΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΤΟ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΥΦΑΜΕ.

ΑΣ ΤΟΥΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΚΑΙ ΜΑΣ Τ'ΟΜΙΧΛΩΔΕΣ ΛΥΚΑΥΓΕΣ
ΜΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ
ΑΧΡΩΜΕΣ ΚΙ ΑΤΟΝΕΣ ΟΣΜΕΣ'

ΠΑΝ ΚΑΜΠΙΤΣΗΣ.