Σαν σήμερα, 25 χρόνια πριν. Τελικός. Ο Αργύρης βάζει τις βολές. Είχαν μείνει 4 δευτερόλεπτα. Ο Γιοβάϊσα αστοχεί.
Η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης !
Όλη η Ελλάδα (στην κυριολεξία!) βγήκε στους δρόμους με ελληνικές σημαίες..
Θυμάμαι ότι είχα διαβάσει εκείνες τις μέρες σε κάποια εφημερίδα πως ο Εμφύλιος στην Ελλάδα τελείωσε εκείνη τη βραδιά, αφού η παρέα του Γκάλη "υποχρέωσε" όλους τους Έλληνες, αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους, να "ντυθούν" στα γαλανόλευκα και να τραγουδάνε αγκαλιασμένοι... Υπερβολή; Ίσως.. Αλλά και αλήθεια μαζί...
Εκείνη τη βραδιά ήμουνα φαντάρος. Στις Σέρρες. "Νέος".
Με βάλανε υπηρεσία στο ΚΕΠΙΚ (Κέντρο Επικοινωνιών - Τηλέτυπα, τέλεξ κ.λ.π). Δεν υπήρχε τηλεόραση εκεί. Είχα "κοντραριστεί" από την πρώτη μέρα που είχα παρουσιαστεί στο στρατόπεδο με "παλιούς" Σερραίους. Μου την είχανε "φυλαγμένη"..
Δίπλα ακριβώς από το ΚΕΠΙΚ το Τηλεφωνείο. Εκεί υπήρχε τηλεόραση. "Μην τολμήσεις και φύγεις από το ΚΕΠΙΚ. Ο Διοικητής (της Μονάδας που υπηρετούσα) μπορεί να κάνει έφοδο, μη τυχόν και δεν είσαι εκεί" μου το ξέκοψαν οι "παλιοσειρές" οι Σερραίοι.
Δεν ήθελα να δώσω δικαίωμα και δεν κουνήθηκα καθόλου, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Άκουγα την περιγραφή από το ράδιο. Στα τελευταία λεπτά δεν άντεξα. Πήδηξα από το παράθυρο (!) και μπήκα στο Τηλεφωνείο. Ήμουν βέβαιος ότι δεν θα με άφηναν να μπω μέσα αν χτυπούσα κανονικά την πόρτα.. Φυσικά, δεν τόλμησαν να μου πουν τίποτα όταν με είδαν να μπαίνω απ' το παράθυρο..
Μετά την απονομή του κυπέλλου, επέστρεψα στο ΚΕΠΙΚ.. Όλη τη νύχτα περνούσαν αυτοκίνητα με ελληνικές σημαίες που κόρναραν συνεχώς..
Από κείνη τη βραδιά, ένιωθα μίσος, για αρκετά χρόνια, για τους Σερραίους, για όλους τους Σερραίους, επειδή κάποιοι κομπλεξικοί "παλιοί" δεν με άφησαν να δω τον τελικό στην τηλεόραση..
25 χρόνια μετά, μίσος δεν νιώθω φυσικά για κάθε τι Σερραίικο...
Αλλά ούτε και αγάπη! Μια "πληγή" στην καρδιά ενός 19χρονου που δεν λέει να κλείσει..
Η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης !
Όλη η Ελλάδα (στην κυριολεξία!) βγήκε στους δρόμους με ελληνικές σημαίες..
Θυμάμαι ότι είχα διαβάσει εκείνες τις μέρες σε κάποια εφημερίδα πως ο Εμφύλιος στην Ελλάδα τελείωσε εκείνη τη βραδιά, αφού η παρέα του Γκάλη "υποχρέωσε" όλους τους Έλληνες, αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους, να "ντυθούν" στα γαλανόλευκα και να τραγουδάνε αγκαλιασμένοι... Υπερβολή; Ίσως.. Αλλά και αλήθεια μαζί...
Εκείνη τη βραδιά ήμουνα φαντάρος. Στις Σέρρες. "Νέος".
Με βάλανε υπηρεσία στο ΚΕΠΙΚ (Κέντρο Επικοινωνιών - Τηλέτυπα, τέλεξ κ.λ.π). Δεν υπήρχε τηλεόραση εκεί. Είχα "κοντραριστεί" από την πρώτη μέρα που είχα παρουσιαστεί στο στρατόπεδο με "παλιούς" Σερραίους. Μου την είχανε "φυλαγμένη"..
Δίπλα ακριβώς από το ΚΕΠΙΚ το Τηλεφωνείο. Εκεί υπήρχε τηλεόραση. "Μην τολμήσεις και φύγεις από το ΚΕΠΙΚ. Ο Διοικητής (της Μονάδας που υπηρετούσα) μπορεί να κάνει έφοδο, μη τυχόν και δεν είσαι εκεί" μου το ξέκοψαν οι "παλιοσειρές" οι Σερραίοι.
Δεν ήθελα να δώσω δικαίωμα και δεν κουνήθηκα καθόλου, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Άκουγα την περιγραφή από το ράδιο. Στα τελευταία λεπτά δεν άντεξα. Πήδηξα από το παράθυρο (!) και μπήκα στο Τηλεφωνείο. Ήμουν βέβαιος ότι δεν θα με άφηναν να μπω μέσα αν χτυπούσα κανονικά την πόρτα.. Φυσικά, δεν τόλμησαν να μου πουν τίποτα όταν με είδαν να μπαίνω απ' το παράθυρο..
Μετά την απονομή του κυπέλλου, επέστρεψα στο ΚΕΠΙΚ.. Όλη τη νύχτα περνούσαν αυτοκίνητα με ελληνικές σημαίες που κόρναραν συνεχώς..
Από κείνη τη βραδιά, ένιωθα μίσος, για αρκετά χρόνια, για τους Σερραίους, για όλους τους Σερραίους, επειδή κάποιοι κομπλεξικοί "παλιοί" δεν με άφησαν να δω τον τελικό στην τηλεόραση..
25 χρόνια μετά, μίσος δεν νιώθω φυσικά για κάθε τι Σερραίικο...
Αλλά ούτε και αγάπη! Μια "πληγή" στην καρδιά ενός 19χρονου που δεν λέει να κλείσει..
