Ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία, είναι αναμφίβολα το περίφημο "1984" του Τζωρτζ Όργουελ..
Το θυμήθηκα τις τελευταίες μέρες με όλα αυτά που μας ετοιμάζουν οι Ευρωπαίοι γιατί σαν χώρα, δεν ήμασταν "καλά παιδιά" και τώρα πρέπει να πληρώσουμε τις αμαρτίες του παρελθόντος.. Η κυβέρνησή μας πήρε, λέει, μέτρα, τα οποία ο Πρωθυπουργός τα ανακοίνωσε σήμερα.. Μειώσεις μισθών και δώρων, αυξήσεις έμμεσων φόρων, αύξηση του ΦΠΑ, της βενζίνης, των τσιγάρων κλπ...
Το μόνο που δεν ανακοίνωσε όμως είναι πως κάποιοι από αυτούς που πραγματικά φταίνε για αυτό το χάλι της πατρίδας μας θα πάνε στη φυλακή και θα επιστρέψουν τα κλεμμένα...
Αλλά, κάπως έτσι δεν γίνεται σχεδόν σε όλες τις φτωχότερες χώρες της Ένωσης;
Μεταφέρω εδώ ένα μικρό αλλά πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο, που αναφέρεται στο πως έβλεπε και πώς έλεγχε το πανίσχυρο Κόμμα τους προλετάριους, στον φανταστικό(;) κόσμο του Όργουελ..
«… Αν υπάρχει ελπίδα, έγραψε ο Γουίνστον, βρίσκεται στους προλετάριους.
Αν υπήρχε ελπίδα, έπρεπε να βρίσκεται στους προλετάριους, γιατί μόνο εκεί, σ’ αυτές τις περιφρονημένες τεράστιες μάζες, το 85 τοις εκατό του πληθυσμού της Ωκεανίας, μπορούσε να γεννηθεί η δύναμη που θα κατέστρεφε το Κόμμα. Το Κόμμα δεν θα μπορούσε να ανατραπεί εκ των έσω. Οι εχθροί του Κόμματος – αν υπήρχαν – ήταν αδύνατο να ενωθούν, ούτε καν να γνωριστούν μεταξύ τους. Ακόμα κι αν υπήρχε η θρυλική Αδελφότητα – πράγμα πιθανό - , ήταν εντελώς αδύνατο να συγκεντρωθούν πάνω από δύο ή τρία μέλη της. Η εξέγερση γι’ αυτούς ήταν ένα βλέμμα, μια μικρή αλλαγή στη φωνή, το πολύ μια λέξη που ψιθύριζαν κάπου κάπου.
Το θυμήθηκα τις τελευταίες μέρες με όλα αυτά που μας ετοιμάζουν οι Ευρωπαίοι γιατί σαν χώρα, δεν ήμασταν "καλά παιδιά" και τώρα πρέπει να πληρώσουμε τις αμαρτίες του παρελθόντος.. Η κυβέρνησή μας πήρε, λέει, μέτρα, τα οποία ο Πρωθυπουργός τα ανακοίνωσε σήμερα.. Μειώσεις μισθών και δώρων, αυξήσεις έμμεσων φόρων, αύξηση του ΦΠΑ, της βενζίνης, των τσιγάρων κλπ...
Το μόνο που δεν ανακοίνωσε όμως είναι πως κάποιοι από αυτούς που πραγματικά φταίνε για αυτό το χάλι της πατρίδας μας θα πάνε στη φυλακή και θα επιστρέψουν τα κλεμμένα...
Αλλά, κάπως έτσι δεν γίνεται σχεδόν σε όλες τις φτωχότερες χώρες της Ένωσης;
Μεταφέρω εδώ ένα μικρό αλλά πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο, που αναφέρεται στο πως έβλεπε και πώς έλεγχε το πανίσχυρο Κόμμα τους προλετάριους, στον φανταστικό(;) κόσμο του Όργουελ..
«… Αν υπάρχει ελπίδα, έγραψε ο Γουίνστον, βρίσκεται στους προλετάριους.
Αν υπήρχε ελπίδα, έπρεπε να βρίσκεται στους προλετάριους, γιατί μόνο εκεί, σ’ αυτές τις περιφρονημένες τεράστιες μάζες, το 85 τοις εκατό του πληθυσμού της Ωκεανίας, μπορούσε να γεννηθεί η δύναμη που θα κατέστρεφε το Κόμμα. Το Κόμμα δεν θα μπορούσε να ανατραπεί εκ των έσω. Οι εχθροί του Κόμματος – αν υπήρχαν – ήταν αδύνατο να ενωθούν, ούτε καν να γνωριστούν μεταξύ τους. Ακόμα κι αν υπήρχε η θρυλική Αδελφότητα – πράγμα πιθανό - , ήταν εντελώς αδύνατο να συγκεντρωθούν πάνω από δύο ή τρία μέλη της. Η εξέγερση γι’ αυτούς ήταν ένα βλέμμα, μια μικρή αλλαγή στη φωνή, το πολύ μια λέξη που ψιθύριζαν κάπου κάπου.
