Η αλήθεια είναι πως τον Δημήτρη Ζερβουδάκη τον ήξερα κυρίως απο το "Γράμμα σε έναν Ποιητή", το περίφημο τραγούδι σε στίχους του Νίκου Καββαδία.. Το βράδυ της Πέμπτης 19 Νοεμβρίου 2009 ήμουνα μόνος και ακέφτηκα να πάω στο "Καπνομάγαζο", αφού για φέτος δεν είχα πάει καθόλου, να πιω ένα ποτό και να περάσω καμμιά ωρίτσα ευχάριστη, ακούγοντας τραγούδια που ήμουνα σχεδόν βέβαιος πως τα περισσότερα δεν θα τα ήξερα, ελπίζοντας να μου αρέσουν, ή τουλάχιστον, να μπορώ να τα ακούσω..
Η πρώτη έκπληξη ήταν για μένα όταν ανέβηκα τα σκαλιά του "Καπνομάγαζου", γύρω στις 11 και τέταρτο.. Ασφυκτικά γεμάτο! Με το ζόρι στάθηκα κάπου όρθιος μπροστά από το μπαρ(ευτυχώς μπροστά από μένα στεκόταν ένα ζευγάρι νέων παιδιών που ήταν αρκετά κοντύτεροι και τουλάχιστον είχα καλή θέα προς την ορχήστρα!). Στις 23 και 30, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης ανέβηκε στη σκηνή με τους συνεργάτες του και ξεκινήσανε...
Στάθηκα όρθιος 4(!) ώρες, επί δύο ώρες τουλάχιστον συνεχώς με σπρώχνανε όσοι προσπαθούσαν να κινηθούν στο χώρο(αργότερα έφυγαν κάποιοι και μπορούσα τουλάχιστον να ακουμπάω σε μια από τις ξύλινες δοκούς που στηρίζουν αυτό το υπέροχο οικοδόμημα), και οι σερβιτόροι δίνανε πραγματική "μάχη" για να μπορέσουν να σερβίρουν τον κόσμο..
Ταλαιπωρία δηλαδή..
Όμως, ευχαρίστως θα ξαναπερνούσα τέτοια "ταλαιπωρία"!
Πέρασα 4 ώρες βυθισμένος στη μαγεία των τραγουδιών του Ζερβουδάκη και των συνεργατών του..
"Βαριά ποτά βαριά τσιγάρα", "Ανείπωτα", "Παρ'τα βήματά σου", "Ό, τι με πληγώνει", "Θεωρία και Πράξη", "Νεράιδες"(ένα τραγούδι που πρώτοι εκτίμησαν και αγάπησαν οι Δραμινοί, όπως ανέφερε ο Ζερβουδάκης..), "Άραγε να'μαι Κάποιος Άλλος", "Σεντόνια Δίχτυα", "Όχι και Να Κλαίμε", φυσικά το "Γράμμα σε Ένα Ποιητή" και πολλά άλλα τραγούδια ενθουσίασαν το κοινό που τον λατρεύει.. Αλλά και κάποια αγαπημένα τραγούδια όλων μας ( π.χ. ο "Γυάλινος Κόσμος" του Στέλιου Καζαντζίδη, "Όσοι έχουνε πολλά λεφτά", "Ο Καραγκιόζης" του Σαββόπουλου, "Χίλια Μύρια Κύματα" και άλλα πολλά..) απογείωσαν τον κόσμο..
Χαρακτηριστικό είναι πως ήρθε στο Δοξάτο μια παρέα από κάποιο χωριό της Χαλκιδικής(δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα του χωριού..) φανατικοί θαυμαστές του Ζερβουδάκη και συνεχώς ήταν όρθιοι, τραγουδούσαν κάθε στίχο και χόρευαν(ανάλογα με το τραγούδι βέβαια..)!
Πάντα τέτοια!
Υ.Γ.: Μπράβο στη Ρίτσα και στον Βαγγέλη, και σε όλους φυσικά όσους συντελούν ώστε να υπάρχει η μουσική σκηνή "Καπνομάγαζο", με αποτέλεσμα, εδώ και αρκετά χρόνια, να συγκαταλέγεται το Δοξάτο, ισάξια, μαζί με όλους τους χώρους ανά την Ελλάδα όπου φιλοξενούνται τα μεγαλύτερα "ονόματα" του έντεχνου και ποιοτικού τραγουδιού..
