Την Τεταρτη 27 Ιουνιου ετυχε να ειμαι στην Καβαλα για καποιο λογο και ειδα αυτο το τεραστιο κρουαζιεροπλοιο απο κοντα.Το κρουαζιεροπλοιο με σημαια Μπαχαμες ειχε παρα πολλους τουριστες διαφορων εθνικοτητων οι οποιοι κατεβηκαν να κανουν τη βολτα τους στην Καβαλα και να δουνε τις ομορφιες της περιοχης μας.Ελπιζω να ερθουν κι αλλα τετοια πανεμορφα καραβια και να τονωσουν οι τουριστες με την παρουσια τους την κριση που επικρατει στην αγορα και κυριως στην περιοχη μας.
Κατά τη χθεσινή εκδήλωση Μνήμης για την 30η Ιουνίου 1913 απαγγέλθηκε από την δεσποινίδα Μαρία Μπαξεβάνη το ποίημα του Βίκτωρος Ουγκώ "Το Ελληνόπουλο" σε απόδοση στα ελληνικά από τον Κωστή Παλαμά, ένα εξαιρετικό ποίημα, που όμως, δεν γράφτηκε βέβαια για το Δοξάτο, αλλά για την Σφαγή της Χίου...
θα ήταν αδύνατο έτσι κι αλλιώς ο Ουγκώ, ο μεγάλος αυτός Φιλέλληνας, να μάθει για την σφαγή του '13, αφού άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο στις 22 Μαΐου του 1885 ...
Ας ελπίσουμε να μην έχουμε κάτι αντίστοιχο στο επόμενο Μνημόσυνο, παραποιώντας. ας πούμε, το επίγραμμα του Διονυσίου Σολωμού:
Απόδοση στα ελληνικά: Κωστής Παλαμάς Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα. Η Χίο, τ'όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα, με τα κρασιά, με τα δεντρά τ'αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια καθρέφτιζε μεσ' τα νερά.
Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο, στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο κάθεται, σκύβει θλιβερά το κεφαλάκι, στήριγμα και σκέπη του απομένει μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη μεσ'την αφάνταστη φθορά.
Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες για να μην κλαις λυπητερά, τι ΄θελες τάχα να 'χες για να τα ιδώ τα θαλασσά ματάκια σου ν'αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι με τα μαλλάκια τα χρυσά;
Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω για να τα πλέξεις ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω ριχτά στους ώμους σου πλατιά μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη και σαν την κλαίουσα την ιτιά;
Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι; Μήπως το κρίνο απ' το Ιράν που του ματιού σου μοιάζει; Μην ο καρπός απ'το δεντρί που μεσ' στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει, κι έν' άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, δε σώνει μεσ'απ' τον ίσκιο του να βγει;
Μην το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύχτα μέρα και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα; Τι θες κι απ΄όλα τούτα τ' αγαθά; Πες. Τ' άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί; Διαβάτη, μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι: Βόλια, μπαρούτι θέλω. Να.
