.

e-mail

e-mail

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΔΟΞΑΤΟ

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΔΡΑ











Αναχώρηση από το Δοξάτο: Δευτέρα 24 Μαΐου 2010 22:15.
Επιστροφή στο Δοξάτο: Τρίτη 25 Μαΐου 2010 23:30.

46 άτομα ξεκινήσαμε το βράδυ της Δευτέρας του Αγίου Πνεύματος για την Αθήνα. Σκοπός ένας και μοναδικός: Να διαμαρτυρηθούμε για την αλλαγή της έδρας στον δήμο Δοξάτου και να πετύχουμε την άρση της αδικίας, όπως πιστεύαμε, που έγινε σε βάρος του Δοξάτου..

Η σύνθεση των επιβατών ανομοιογενής ηλικιακά: Από 21 μέχρι και πάνω από 80..
Αυτό δεν εμπόδισε καθόλου στο να δημιουργηθεί από νωρίς καλό κλίμα στο λεωφορείο. Κυρίως όμως οι συζητήσεις περιστρεφόταν γύρω από τον "Καλλικράτη" και τον δήμο μας.. Όμόφωνα όλοι μιλούσαμε για την αδικία και είχαμε μια συγκρατημένη αισιοδοξία για τελική θετική έκβαση στην υπόθεσή μας..

Δύο στάσεις για ξεμούδιασμα, τουαλέτα, κανένα καφέ ή φαγητό για κάποιους..

Αρκετοί τυχεροί κατάφεραν να κοιμηθούν αρκετά. Άλλοι όμως, όπως κι εγώ, καθόλου..
Η κίνηση στην Ε.Ο. ελάχιστη..
Γύρω στις 7 το πρωί Ομόνοια..

Πήραμε το πανό, τις μαύρες σημαίες και τα κάδρα με τις φωτογραφίες από τις σφαγές, καθώς και τα διάφορα αριστεία που απονεμήθηκαν τιμής ένεκεν στο Δοξάτο, ανα χείρας και πήγαμε οδικώς στο Σύνταγμα μέσω της Σταδίου.
Παγώσαμε όλοι μόλις φτάσαμε στο ύψος του υποκαταστήματος της MArfin...
Σταθήκαμε λίγα λεπτά εκεί.. Όχι όμως αρκετά, όχι όσο θα έπρεπε..
Καθίσαμε, όχι όλοι αφού δεν χωρούσαμε, σε κάποια καφετέρια στην πλατεία Συντάγματος για καφέ, αλλά και για να πάμε στην τουαλέτα(κυρίως σε αυτή!)..
Στις 8 και μισή είχαμε ραντεβού με τον Δήμαρχο και όσους ταξίδεψαν μαζί του στον Άγνωστο Στρατιώτη..
μετά τον καφέ, περάσαμε μέσα στην πλατεία Συντάγματος... Εκεί ήταν και το συνεργείο εξωτερικών μεταδόσεων του Alter..
Τράβηξα τις πρώτες φωτογραφίες στην περίφημη πλατεία, που σιγά σιγά άρχισε να "ζωντανεύει" από τους περαστικούς..
Σε λίγο ανεβήκαμε τα σκαλιά και βρεθήκαμε στο απέναντι από την Βουλή πεζοδρόμιο.. Ψάχναμε την διάβαση των πεζών για να μεταφερθούμε απέναντι, μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη.. Μας πλησίασε ένας υψηλόβαθμος αστυνομικός και μας ρώτησε ευγενικά από που ήμαστε.. "Δοξάτο" του είπαμε, "το Ηρωικό", συμπλήρωσε εκείνος.. Μας είπε να περάσουμε απέναντι και να πιάσουμε καλή θέση, αφού την προηγούμενη φορά είχαν έρθει καμιά 50αριά Δήμαρχοι και κόσμος απ' όλη την Ελλάδα!
Ήμασταν μόνοι μας.. Πιάσαμε κουβέντα με τον Λοχία της Προεδρικής Φρουράς. Μετά από λίγο ξετυλίξαμε το πανό Οι πρώτες αναμνηστικές φωτογραφίες, όλοι μαζί μπροστά από το πανό, αλλά και αρκετοί δίπλα από τον φρουρό Εύζωνο("ένας κάθε φορά", επαναλάμβανε ο Λοχίας μέχρι να το εμπεδώσουμε)..
Άρχισαν να έρχονται οι Δοξατινοί της Αθήνας.
Δεν θα αναφέρω ονόματα, μόνο και μόνο για να μην ξεχάσω κάποιους και τους αδικήσω. Είμαι όμως βέβαιος πως όποιος μπορούσε να έρθει έδωσε το παρόν και εκδήλωσε ένθερμα την συμπαράστασή του..
Αλλά δεν θα ήταν σωστό να μην αναφέρω τον Πασχάλη και τον Ευάνθη Χατζηβασιλείου. Το "γιατί" θα το εξηγήσω παρακάτω..
Μετά από λίγη ώρα ήρθαν στην πλατεία του Άγνωστου Στρατιώτη κάποια άτομα και άνοιξαν κι αυτοί, όπως εμείς, το πανό τους με μέτωπο προς τον δρόμο.. Τους πλησίασα και μιλήσαμε. Ήταν από την Νεάπολη του νομού Κοζάνης. Κι αυτοί διαμαρτυρόταν για την αλλαγή της έδρας, αφού αρχικά, με τον "Καλλικράτη", η έδρα του δήμου Βοΐου ήταν στην κωμόπολή τους και μετά "πήγε" στην Σιάτιστα..

Ο Πασχάλης, μετά από τους χαιρετισμούς με τους συντοπίτες του, άρχισε να μιλάει στο κινητό του. Σε λίγο, μας κάλεσε όλους να κατεβούμε ξανά στην πλατεία Συντάγματος. Είχε μιλήσει με τον Γιώργο Αυτιά και θα βγαίναμε "ζωντανά" στην εκπομπή του..
Και βγήκαμε! Αν και ταλαιπωρηθήκαμε λίγο, από τις συχνές διακοπές για διαφημίσεις και τις άλλες συνδέσεις, τελικά ο Πασχάλης μίλησε στην όμορφη δημοσιογράφο της εκπομπή του κ. Αυτιά.. Το καλό όμως ήταν πως λόγω των πολλών και μεγάλων σε διάρκεια διακοπών μάθαμε το σύνθημα! Ένα σύνθημα που το είχα ετοιμάσει από την προηγούμενη μέρα, με σκοπό να το μάθουμε μέσα στο λεωφορείο, και βέβαια να βρούμε κι άλλα συνθήματα που θα φωνάζαμε στην διάρκεια της παραμονής μας στην Αθήνα. Η αλήθεια είναι όμως πως απογοητεύτηκα όταν είδα πως μέσα στο λεωφορείο μόλις 4-5 άτομα ήταν κάτω των 40 ετών και δεν έκανα καμία προσπάθεια εκμάθησης! Το είχα αναφέρει όμως κάποια στιγμή στο λεωφορείο. Το θυμήθηκε κάποιος, όταν η δημοσιογράφος και ο Πασχάλης μας είπαν να φωνάξουμε κάποιο σύνθημα για να δώσουμε παλμό στην συζήτηση με τον Γιώργο Αυτιά.. Αφού στην αρχή μπερδευτήκαμε αρκετά, κυρίως στον ρυθμό, κάποτε τα καταφέραμε και το φωνάζαμε όπως έπρεπε:

ΔΟΞΑΤΟ-ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ, ΟΧΙ - ΑΛΛΗ - Α-ΔΙ-ΚΙΑ!

Εν κατακλείδι, χωρίς τον Πασχάλη, δεν υπήρχε περίπτωση να βγούμε ζωντανά σε καμία ενημερωτική εκπομπή.. Ευχαριστούμε Πασχάλη!

Εκεί στην πλατεία ήρθε και ο Δήμαρχος με τους συνεργάτες του. Στάθηκαν για λίγο, αλλά έπρεπε να φύγουν γιατί είχαν ραντεβού στην Βουλή και στο υπουργείο Εσωτερικών, και οι συνδέσεις με τον Γιώργο Αυτιά καθυστερούσαν αρκετά. Μετά από την πλατεία Συντάγματος, και αφού επιτέλους ξαναμίλησε ο Πασχάλης με τον Αυτιά, όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε στην Βασιλίσσης Σοφίας, στο υπουργείο Εσωτερικών. Στο πεζοδρόμιο μπροστά από το υπουργείο ο Δήμαρχος και οι συνεργάτες του, στο απέναντι πεζοδρόμιο εμείς, παρέα με μερικές εκατοντάδες διαδηλωτές από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Μάλιστα, εμείς ήμασταν δίπλα δίπλα με τους Κρητικούς από το Καστέλι Ηρακλείου..
Στην αρχή με ενθουσιασμό, φωνάξαμε αρκετές φορές το σύνθημα.. Όσο περνούσε η ώρα όμως, η κούραση είχε αρχίσει να μας καταβάλλει.. Ευτυχώς υπήρχε άφθονη σκιά από τα δέντρα του Εθνικού Κήπου.. Μετά από λίγη ώρα ήρθαν οι δύο βουλευτές του ΠΑΣΟΚ του νομού μας. Όλοι μαζί ανέβηκαν επάνω στο υπουργείο. Λίγο αργότερα κατέβηκαν. Πολλοί από εμάς είχαν περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο για να μάθουν τι έγινε.. Σε λίγο μας έκαναν νόημα για να περάσουμε απέναντι και να ενωθούμε όλοι μαζί για να πάμε στο άλλο κτήριο, που και εκεί στεγάζεται το υπουργείο Εσωτερικών(!), στην πλατεία Κλαυθμώνος και μια αντιπροσωπεία θα μιλούσε με τον υφυπουργό Εσωτερικών..
Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο: Όπως περίμενα να ανάψει το πράσινο για να περάσω απέναντι, πάντα στην Βασιλίσσης Σοφίας, μια κυρία δίπλα μου, που περίμενε κι αυτή να περάσει απέναντι, κοιτούσε επίμονα το κάδρο με τις φωτογραφίες που κρατούσα. Δεν άντεξε και με ρώτησε: "Αρμένιοι είστε ή Πόντιοι;".. Της εξήγησα, στα λίγα δευτερόλεπτα που είχα στην διάθεσή μου μέχρι ο "Γρηγόρης" να μας δώσει την άδεια να περάσουμε απέναντι..
Μετά από λίγο, με οδηγό μας πάντα τον Ευάνθη Χατζηβασιλείου, φτάσαμε στην διάσημη πλατεία Κλαυθμώνος..

Στο σημείο αυτό να αναφέρω πως ο Ευάνθης από την πρώτη στιγμή ήταν μαζί μας, και αν του το ζητούσαμε, είμαι βέβαιος πως θα ανέβαζε και τον τελευταίο από εμάς στο λεωφορείο της επιστροφής! Προσπάθησε όλη αυτή την ώρα να εξυπηρετήσει όλους μας και καθέναν ξεχωριστά.. Σε ευχαριστούμε Ευάνθη Χατζηβασιλείου!

Αρκετοί κάθισαν σε μια καφετέρια, οι υπόλοιποι στα παγκάκια της πλατείας. Μια αντιπροσωπεία ανέβηκε επάνω στο γραφείο του υφυπουργού, πάντα μαζί με τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ της Δράμας. Μπροστά από το υπουργείο διαμαρτύρονταν οι μικροπωλητές των λαϊκών αγορών, με τα χαρακτηριστικά κόκκινα καπελάκια τους, χωρίς πάντως να δημιουργηθεί το παραμικρό. Αρκετή ώρα μείναμε εκεί μέχρι να τελειώσει η συνάντηση με τον υφυπουργό.. Κάποιοι δοκίμασαν τα σουβλάκια και τον γύρο από παρακείμενη στην πλατεία ψησταριά, όχι όμως όλοι, με αποτέλεσμα αργότερα μέσα στο λεωφορείο να δημιουργηθεί μια μικρή ένταση με τον οδηγό, σχετικά με το πόσο γρήγορα έπρεπε να κάνουμε στάση για φαγητό..

Κάποτε, όλοι μαζί αναχωρήσαμε με τα πόδια για την πλατεία Καραϊσκάκη για να συναντηθούμε με το λεωφορείο και να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού. Η απόσταση αρκετά μεγάλη και η κούραση εμφανής σε όλους μας.. Τα κεφάλια όμως ήταν κατεβασμένα περισσότερο από τα νέα της συνάντησης με τον υφυπουργό.. Δύσκολα θα αλλάξει κάτι μας είπαν.. Ο υφυπουργός έκανε μια βαθυστόχαστη ανάλυση περί των παγκοσμίων οικονομικών δεδομένων και την κρίση την οποία διέρχεται η Ελλάδα, κλπ, κλπ...
Μετά από αρκετή ώρα (και αρκετή γκρίνια, κυρίως λόγω της κούρασης..) επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού..

Στην αρχή το κλίμα ήταν βαρύ.. Κάποιοι προσπαθούν να ανεβάσουν λίγο το ηθικό ("..ακόμη υπάρχουν ελπίδες, έστω και ελάχιστες.."..) χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.. Μετά όμως από την πρώτη στάση για φαγητό, η διάθεση άλλαξε προς το καλύτερο.. Άρχισαν να ακούγονται τα πρώτα γέλια, αντίδραση σε αστεία και ανέκδοτα, αλλά και προσπάθεια αποφόρτισης από το βαρύ κλίμα που είχε δημιουργηθεί από τις συζητήσεις τις γεμάτες πίκρα και σε αρκετές περιπτώσεις οργή γύρω από τη νέα αδικία..
Στην δεύτερη στάση, λίγο μετά τα Τέμπη, το κλίμα σαφώς ήταν πιο ήρεμο, αφού η κούραση είχε κάνει το "έργο" της, και κανείς δεν είχε διάθεση για πολλές κουβέντες....

Αναχωρήσαμε σχετικά γρήγορα από εκεί, και γύρω στις 23:30 φτάσαμε στο Δοξάτο.