Μεταφέρω από το blog tera-amou.pblogs.gr του συγγραφέα, δάσκαλου, και, πάνω απ' όλα φίλου Νίκου Διακογιάννη από τη Νίσυρο μια μικρή ιστορία για την εύρεση, στα σκουπίδια(!) ενός μικρού "θησαυρού"... Ας είναι αυτή η ιστορία διδακτική για όλους μας, ώστε να προσέχουμε τί να πετάμε στα σκουπίδια... Για τον Νίκο και για το δεύτερο βιβλίο του που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες με τον τίτλο "Καθρέφτες στο χώμα" θα αναφερθώ στο άμεσο μέλλον αφού τελειώσω την ανάγνωσή του...
ΤΟ ΣΩΣΑΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ!!!
Τρίτη, 24 Φεβρουαρίου 2009 2:13 μμ | 27 σχόλια
Τέτοιες μέρες ήταν όταν η Αιμιλία καθώς πήγαινε να πετάξει τα σκουπίδια, είδε να προεξέχει από τον κάδο απορριμμάτων ένα κομμάτι υφάσματος. Πλησίασε, έκανε να το περιεργαστεί και με έκπληξη διαπίστωσε ότι κάποιος, στα πλαίσια της ανακαίνησης του σπιτιού του, είχε χώσει όπως όπως σε μια τσάντα ένα παλιό κέντημα, λαϊκής τέχνης με θεματολογία από τον Τρωικό πόλεμο. Το κέντημα έφθασε στα χέρια μας σε άθλια κατάσταση. Σκισμένο, λερωμένο από σάλτσα ντομάτα και λάδι.
Με μεγάλη προσοχή το πήρε ο εξάδελφός μου ο Αποστόλης και άρχισε να το πλένει, να το ψεκάζει με ειδικά καθαριστικά, αγόρασε γάζες και κόλλησε τα σχισμένα σημεία, τις λωρίδες που προεξείχαν και κατάφερε να σώσει το έργο αυτό, ποιος ξέρει από ποια χέρια και υπό ποιες συνθήκες φτιαγμένο, πόσα νυχτέρια με την πετρελαιόλαμπα αθροισμένα...
Πάνε είκοσι χρόνια από τότε. Αναλογίζομαι κάθε τόσο πόσα τέτοια απλά, παλαιά έργα λαϊκής τέχνης έχουν πάρει το δρόμο προς τη χωματερή. Ετούτο όμως έμελλε να ξαναζήσει και να μας συντροφεύει, έτσι καθώς μένει κρεμασμένο στον τοίχο μας. "Η αρπαγή της Ελένης" αναγράφει πάνω αριστερά. Γλίτωσε από τα αρπαχτικά χέρια εκείνων που δεν συλλογίστηκαν διόλου τι έπραξαν. Γιατί ακόμη κι αν δεν το ήθελαν θα μπορούσαν τουλάχιστον να ρωτήσουν κάποιον στη γειτονιά αν ήθελε να το κρατήσει.
Παρατηρήστε το. Αλλού κέντημα κι αλλού ζωγραφική. Ίσως κάτι σας ψιθυρίσει, ίσως να θέλει μια ιστορία να σας πει ή το πώς περνάει μαζί μας τώρα πια τις μέρες και τις νύχτες του...
2 σχόλια:
Είδες, βασίλη, τι βρίσκει κανείς; και το προσέχουμε ακόμη σαν τα μάτια μας. Σε ευχαριστώ για την αγάπη σου και για το ότι σε συγκίνησε μια τέτοια εγγραφή ώσστε να τη φιλοξενήσεις και στο δικό σου ιστολόγιο.
Με μεγάλη μου χαρά φιλοξένησα το κείμενο σου φίλε Νίκο... Και εδώ στο Δοξάτο είμαι βέβαιος πως πολλά αντικείμενα όμορφα έχουν πεταχθεί στα σκουπίδια ή βρίσκονται παραπεταμένα σε κάποιο υπόγειο... Όπως ασφαλώς γνωρίζεις, το Δοξάτο έχει κι αυτό τη δική του μακραίωνη ιστορία.. Αλλά, δυστυχώς, λείπουν πολλά κειμήλια από το παρελθόν... Ίσως με αυτό σου το κείμενο, μπορέσουμε να σώσουμε κάποια, όσο είναι καιρός...
Δημοσίευση σχολίου