Ο Γιώργος Μπαζούκης ή Τζουμέρκας από την Αβδέλλα Γρεβενών εγκαταστάθηκε στο Δοξάτο στα τέλη του 19ου αιώνα. Το 1910 παντρεύτηκε την Μαριγούλα Βαρβέρη από το Περιβόλι Γρεβενών. Ήταν και οι δύο, βλάχικης καταγωγής, διατηρούσαν στο Δοξάτο χάνι και το πρώτο τους παιδί ήταν αγόρι που το ονόμασαν Χρήστο.
30 ΙΟΥΝΙΟΥ 1913
30 ΙΟΥΝΙΟΥ 1913
''Ξημερώματα οι Βούλγαροι εισβάλλουν στο Δοξάτο. Πολλοί Δοξατινοί για να σωθούν από τη μανία και τις σπάθες τους τρέχουν προς τα Κύρια, μέσα από τα αμπέλια και τα καπνοχώραφα. Ανάμεσά τους και η Μαριγούλα που κρατά στην αγκαλιά της τον δίχρονο Χρήστο. Ένας γνωστός της Δοξατινός, αδελφός του μετέπειτα Δημάρχου, ο Χαράλαμπος Κοτρώτσης βλέποντας την να τρέχει με το παιδί στην αγκαλιά και θέλοντας να βοηθήσει, λέει στη Μαριγούλα να του δώσει το παιδί να για μπορέσουν να τρέξουν γρηγορότερα γιατί οι Βούλγαροι πλησιάζουν. Η Μαριγούλα δίνει το παιδί και συνεχίζει να τρέχει. Φτάνει στα Κύρια και περιμένει να έρθει και ο Κοτρώτσης με το παιδί της.Η ώρα περνά και δεν τους βρίσκει πουθενά. Μαθαίνει από άλλους Δοξατινούς που κατόρθωσαν να φτάσουν στα Κύρια, ότι τον Κοτρώτση τον πρόλαβαν οι Βούλγαροι ιππείς και τον τραυμάτισαν σοβαρά με τα σπαθιά τους στην κοιλιακή χώρα αλλά το παιδί της δεν το είδαν πουθενά. Η Μαριγούλα απελπίζεται και πιστεύει ότι το παιδί της χάθηκε για πάντα.
Την επόμενη ημέρα με την αποχώρηση των Βουλγάρων και την έλευση του ελληνικού στρατού η Μαριγούλα επιστρέφει στο Δοξάτο και αναζητά και πάλι το παιδί της. Δεν το βρίσκει πουθενά, ούτε ζωντανό αλλά ούτε και νεκρό.
Μετά από καιρό κάποιος γνωστός λέει στη Μαριγούλα και στον άνδρα της, ότι το παιδί τους είναι στην Αδριανή και ζει με μία οικογένεια Τούρκων. Το ζευγάρι πηγαίνει αμέσως στην Αδριανή και όντως βρίσκει το Χρήστο μαζί με πολλά άλλα παιδιά, ντυμένο με τούρκικη ενδυμασία. ''Αυτό είναι το παιδί μου'' λέει και πάει να το πάρει. Όμως η Τουρκάλα αντιδρά και λέει ότι το παιδί είναι δικό της. Ακούγοντας τη φασαρία μαζεύτηκε κόσμος και ανάμεσα τους και οι προεστοί της περιοχής,οι οποίοι λένε στην Μαριγούλα και στην Τουρκάλα, να φωνάξουν και οι 2 το παιδί και σε όποια πάει σε εκείνη θα το δώσουν γιατί αυτή θα είναι η μητέρα του. Φωνάζει η Τουρκάλα στα τούρκικα και το παιδί δεν κουνιέται από τη θέση του. Φωνάζει και η Μαριγούλα στα βλάχικα '' έλα Χρήστο , έλα'' ανοίγοντας την αγκαλιά της και το παιδί τρέχει αμέσως κοντά της. Έτσι δώσανε το παιδί στους γονείς του και επέστρεψαν στο Δοξάτο. Όμως ο μικρός Χρήστος που γλύτωσε από τις σπάθες των Βουλγάρων , δεν έζησε για πολύ, καθώς πέθανε από ανεμοβλογιά που κόλλησε το διάστημα που ζούσε στην Αδριανή''.
Τα μέλη του Δ.Σ. του Πολιτιστικού και Μορφωτικού Συλλόγου Δοξάτου ευχαριστούν την κ. Κωνσταντίνα Μπαζούκη, που τους αφηγήθηκε τα δραματικά αυτά γεγονότα που συνέβησαν στην οικογένειά της, την τραγική εκείνη ημέρα της 30ης Ιουνίου 1913 κατά την οποία 650 Δοξατινοί, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας έχασαν τη ζωή τους από τις σπάθες των Βουλγάρων.
---------------------------------------------------------------------------------
Ο Θωμάς Αργυριάδης ήταν τα χρόνια εκείνα καλλιεργητής και έμπορος καπνού. Παράλληλα συμμετείχε με ποικίλους τρόπους στο Μακεδονικό Αγώνα.
Σύζυγός του ήταν η Βικτώρια, μία αρχόντισσα του Δοξάτου. Απέκτησαν 2 παιδιά, τον Χριστόδουλο και την Αλεξάνδρα.
Δέκα ημέρες πριν τη σφαγή, κυκλοφόρησαν φήμες, ότι οι Τούρκοι θα επιτεθούν στους Έλληνες. Έτσι η Βικτώρια με το Θωμά έστειλαν τα παιδιά τους σε συγγενείς στην Καβάλα, για να τα προφυλάξουν. Αργότερα θα πήγαιναν και εκείνοι.
ΔΟΞΑΤΟ 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 1913
Πρωί-πρωί ένας Τούρκος γείτονας, τους ειδοποιεί να φύγουν αμέσως από το Δοξάτο για να σωθούν. Το ζευγάρι χωρίς να χάσει χρόνο ξεκίνησε με την άμαξα για την Καβάλα, στους συγγενείς τους. Επέλεξαν τον πίσω δρόμο, μέσα από τα χωράφια, για να αποφύγουν τη δημοσιά. Ένα απόσπασμα Βουλγάρων ιππέων, τους πρόλαβε στα 3 χιλιόμετρα έξω από το Δοξάτο. Τους σκότωσαν επί τόπου, με βάναυσο τρόπο, πιστεύοντας ότι κουβαλούσαν χρήματα και κοσμήματα.
Το πουκάμισο που φορούσε η Βικτώρια, ματωμένο σε πολλά σημεία, το πήρε μία ανιψιά της, το έπλυνε, το φύλαξε και το παρέδωσε στην κόρη της Βικτώριας, την Αλεξάνδρα.
Οι λεκέδες από το αίμα της Βικτώριας δεν καθάρισαν εντελώς. Μένουν ακόμη πάνω στο ύφασμα, να θυμίζουν την αγριότητα και το μίσος των σφαγέων. Να θυμίζουν ότι το Δοξάτο έχασε το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού και του πλούτου του την τραγική εκείνη ημέρα.
( Το πουκάμισο βρίσκεται στη συλλογή του Πολιτιστικού και Μορφωτικού Συλλόγου Δοξάτου κατόπιν δωρεάς του κ. Θωμά Γεωργόπουλου, εγγονού της Βικτώριας και υιού της Αλεξάνδρας Αργυριάδη - Γεωργοπούλου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου