Της Χριστίνας Ζαμπούνη.
Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στους ανθρώπους της Τρίτης Ηλικίας!
«Ανθρώπους της σοφίας», τους λέω εγώ.
Η Τρίτη Ηλικία όποτε κι αν ξεκινάει βρίσκεται πιο κοντά στη «δύση» …
Αυτό από μόνο του είναι ένας ισχυρός λόγος ώστε να είμαστε δίπλα τους!
Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, έχει περισσότερη ανάγκη μια αγκαλιά!
Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι άνθρωποι αυτής της ηλικίας δε θέλουν και πολλά παραπάνω …
Ένα χαμόγελο, μια Καλημέρα, ένα ακούμπισμα στον ώμο, μια αγκαλιά, μια ζεστή κουβέντα, λίγη προσοχή μπορεί να τους δώσει απίστευτη χαρά !
Απ’ την άλλη, εμείς οι νεώτεροι «τρέχουμε και δε φτάνουμε» με αποτέλεσμα πολλές φορές χωρίς να το καταλαβαίνουμε, να παραμελούμε τους δικούς μας ηλικιωμένους βάζοντάς τους σε δεύτερη μοίρα και θεωρώντας ότι και αύριο «θα είναι ΕΔΩ…» για να επανορθώσουμε.
Η σημερινή μέρα είναι η καλύτερη ευκαιρία, για να σας μιλήσω για τον παππού Θανάση, τον παππού Νίκο, τη γιαγιά Αυγούλα, και χιλιάδες άλλους μοναχικούς ηλικιωμένους και κάποιους δυστυχώς εγκαταλειμμένους.
Εδώ και αρκετά χρόνια, μια ελπίδα αχνοφάνηκε στον ορίζοντα με τη λειτουργία «δομών» που συστάθηκαν ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Για ν’ ανοίγουν τις πόρτες των ηλικιωμένων ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της Ελλάδος και να τους προσφέρουν σημαντικές «υπηρεσίες» που τους διευκολύνουν στη καθημερινότητά τους φροντίζοντας παράλληλα να τους εξασφαλίζουν «Καλύτερη Ποιότητα Ζωής».
Η δομή «Βοήθεια στο σπίτι» ΠΡΑΤΤΕΙ ακριβώς αυτό που λέει τ’ όνομά του!
Όλοι εμείς οι εργαζόμενοι στα «βοήθεια» όταν άπειροι ξεκινούσαμε αυτό το ταξίδι δε φανταζόμασταν ποτέ ότι θα μας κάνει τόσο «πλούσιους» και θα μας προσφέρει τόσο μοναδικές εμπειρίες και συναισθήματα που δύσκολα άνθρωπος μπορεί να βιώσει με ανθρώπους «άγνωστους» μέχρις εχτές, μα ΔΙΚΟΥΣ του σήμερα!
Είναι αυτές οι σχέσεις αγάπης κι ευγνωμοσύνης που χτίζονται όταν οι άνθρωποι βρουν κάποιο χέρι βοηθείας για να στηριχτούν όταν το χρειάζονται…
Παρουσίες ανέλπιστες στη μοναξιά τους, κάποια «τρελοκόριτσα» που
ανοίγουν την πόρτα τους και ίσως είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που περνούν
το κατώφλι τους και «ταράζουν» τη βαρετή καθημερινότητά τους!
Αυτά τα τρελοκόριτσα που η φωτογραφία που βγήκαν μαζί τους, υπάρχει πάνω στην τηλεόραση ή στο μπουφέ τους, δίπλα σ’ αυτές με τα παιδιά και τα εγγόνια τους!!
Γιατί ισάξια θέση έχουν τα «κορίτσια» στην καρδιά τους!
Στη δουλειά μας βιώνουμε απίστευτες καταστάσεις…
Κάποια χρονιά «έτυχε»..(?) ..να «ποδαρίσουμε» στο σπιτικό ενός παππού, τέλη Μαρτίου, όταν ήρθε στο γραφείο μας και μας συστήθηκε λέγοντας πως «μόνο αυτό έχει ανάγκη από εμάς και δε μας χρειάζεται τίποτα άλλο…»
Δε χρειάστηκε να πει περισσότερα… Μίλησαν τα μάτια κι άκουσαν οι ψυχές!
Στην πορεία ο παππούς αυτός έγινε ένας από τους πολυαγαπημένους μας και «γίναμε η οικογένειά του»…
Άκληρο αποκαλούσε τον εαυτό του, κι όταν μια μέρα τον βρήκαμε σε κακό χάλι και καλέσαμε ασθενοφόρο καθώς τον έπαιρναν στο φορείο, σήκωσε τα δακρυσμένα μάτια του στο θεό και γεμάτος ευγνωμοσύνη τον ευχαρίστησε για τις «κ ό ρ ε ς» που του έστειλε στα τελευταία του… Δυστυχώς εκείνη η στιγμή ήταν κι η τελευταία που τον είδαμε ζωντανό και τα συγκλονιστικά λόγια του καταγράφηκαν για πάντα στις καρδιές μας, μαζί με την ικανοποίηση ότι ομορφύναμε τη ζωή και τις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου «μόνου» …
Είναι πολύ σημαντικό τελικά για τους ανθρώπους να λες «Είμαι Εδώ» και να το εννοείς! Το νιώθουν!
Για εμάς, η δουλειά μας «δεν είναι μια δουλειά μόνο!»
Είναι σχέσεις ανθρώπινες βασισμένες σε ουσιαστική επικοινωνία κι ένα «πάρε –δώσε» συναισθημάτων.
Ένα υπέροχο ταξίδι με συνοδοιπόρους τους πιο όμορφους ανθρώπους. Τους ανθρώπους της εμπειρίας και της σοφίας…
Κι αν φαντάζει δύσκολο να είσαι για πολλούς, η μόνη τους ελπίδα κι ίσως ο μόνος άνθρωπος που ανοίγει τη πόρτα τους, σας βεβαιώνω είναι και ασύγκριτα Μεγαλειώδες!
Για κάποιους «γινόμαστε» τα παιδιά τους…
Το «παιδί» που έχασαν νωρίς, το «παιδί» που έφυγε μακριά αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, το «παιδί» που δεν απέκτησαν ποτέ…
Δύσκολοι ή εύκολοι…αυτοί είναι οι άνθρωποί «μας»…
Οι άνθρωποι που κουβαλούν ένα γέλιο στα χείλη, μια θλίψη στα μάτια και μια μοναξιά στην καρδιά…
Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν να τους μάθεις καλύτερα!
Αξίζουν να τους σταθείς..!
Αξίζουν να επιμείνεις!
Κι ας μη στο πουν αμέσως, ας μη το παραδεχτούν…
Αν επιμείνεις, θα τους κερδίσεις .
Θα σου ανοιχτούν! Και μαζί τους κι ένας ολόκληρος κόσμος που κρατούν βαθιά κρυμμένο.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι των «ΒσΣ»…
Η γενιά των ανθρώπων που πέρασε από πολλές δυστυχίες κι έζησε πολέμους, πείνα, κατοχές, κι όμως κατάφερε κι (επ)έζησε Αξιοπρεπώς!
Τους αξίζει η Αξιοπρέπεια μέχρι τέλους!
Η Ανθρώπινη φύση έχει κερδίσει το συναίσθημα,
για να (συν)- Αισθάνεται κι αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν να τους (συν) -Αισθανθούμε!
Γιατί μας πλουτίζουν με γνώσεις και μας πληρώνουν με αγκαλιές ευγνωμοσύνης που εξαργυρώνονται σε Αγάπη Ανεκτίμητη!
Χρόνια Πολλά στους Υπέροχους Ανθρώπους της Τρίτης Ηλικίας!
αναπνοές
Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στους ανθρώπους της Τρίτης Ηλικίας!
«Ανθρώπους της σοφίας», τους λέω εγώ.
Η Τρίτη Ηλικία όποτε κι αν ξεκινάει βρίσκεται πιο κοντά στη «δύση» …
Αυτό από μόνο του είναι ένας ισχυρός λόγος ώστε να είμαστε δίπλα τους!
Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, έχει περισσότερη ανάγκη μια αγκαλιά!
Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι άνθρωποι αυτής της ηλικίας δε θέλουν και πολλά παραπάνω …
Ένα χαμόγελο, μια Καλημέρα, ένα ακούμπισμα στον ώμο, μια αγκαλιά, μια ζεστή κουβέντα, λίγη προσοχή μπορεί να τους δώσει απίστευτη χαρά !
Απ’ την άλλη, εμείς οι νεώτεροι «τρέχουμε και δε φτάνουμε» με αποτέλεσμα πολλές φορές χωρίς να το καταλαβαίνουμε, να παραμελούμε τους δικούς μας ηλικιωμένους βάζοντάς τους σε δεύτερη μοίρα και θεωρώντας ότι και αύριο «θα είναι ΕΔΩ…» για να επανορθώσουμε.
Η σημερινή μέρα είναι η καλύτερη ευκαιρία, για να σας μιλήσω για τον παππού Θανάση, τον παππού Νίκο, τη γιαγιά Αυγούλα, και χιλιάδες άλλους μοναχικούς ηλικιωμένους και κάποιους δυστυχώς εγκαταλειμμένους.
Εδώ και αρκετά χρόνια, μια ελπίδα αχνοφάνηκε στον ορίζοντα με τη λειτουργία «δομών» που συστάθηκαν ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Για ν’ ανοίγουν τις πόρτες των ηλικιωμένων ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της Ελλάδος και να τους προσφέρουν σημαντικές «υπηρεσίες» που τους διευκολύνουν στη καθημερινότητά τους φροντίζοντας παράλληλα να τους εξασφαλίζουν «Καλύτερη Ποιότητα Ζωής».
Η δομή «Βοήθεια στο σπίτι» ΠΡΑΤΤΕΙ ακριβώς αυτό που λέει τ’ όνομά του!
Όλοι εμείς οι εργαζόμενοι στα «βοήθεια» όταν άπειροι ξεκινούσαμε αυτό το ταξίδι δε φανταζόμασταν ποτέ ότι θα μας κάνει τόσο «πλούσιους» και θα μας προσφέρει τόσο μοναδικές εμπειρίες και συναισθήματα που δύσκολα άνθρωπος μπορεί να βιώσει με ανθρώπους «άγνωστους» μέχρις εχτές, μα ΔΙΚΟΥΣ του σήμερα!
Είναι αυτές οι σχέσεις αγάπης κι ευγνωμοσύνης που χτίζονται όταν οι άνθρωποι βρουν κάποιο χέρι βοηθείας για να στηριχτούν όταν το χρειάζονται…
Αυτά τα τρελοκόριτσα που η φωτογραφία που βγήκαν μαζί τους, υπάρχει πάνω στην τηλεόραση ή στο μπουφέ τους, δίπλα σ’ αυτές με τα παιδιά και τα εγγόνια τους!!
Γιατί ισάξια θέση έχουν τα «κορίτσια» στην καρδιά τους!
Στη δουλειά μας βιώνουμε απίστευτες καταστάσεις…
Κάποια χρονιά «έτυχε»..(?) ..να «ποδαρίσουμε» στο σπιτικό ενός παππού, τέλη Μαρτίου, όταν ήρθε στο γραφείο μας και μας συστήθηκε λέγοντας πως «μόνο αυτό έχει ανάγκη από εμάς και δε μας χρειάζεται τίποτα άλλο…»
Δε χρειάστηκε να πει περισσότερα… Μίλησαν τα μάτια κι άκουσαν οι ψυχές!
Στην πορεία ο παππούς αυτός έγινε ένας από τους πολυαγαπημένους μας και «γίναμε η οικογένειά του»…
Άκληρο αποκαλούσε τον εαυτό του, κι όταν μια μέρα τον βρήκαμε σε κακό χάλι και καλέσαμε ασθενοφόρο καθώς τον έπαιρναν στο φορείο, σήκωσε τα δακρυσμένα μάτια του στο θεό και γεμάτος ευγνωμοσύνη τον ευχαρίστησε για τις «κ ό ρ ε ς» που του έστειλε στα τελευταία του… Δυστυχώς εκείνη η στιγμή ήταν κι η τελευταία που τον είδαμε ζωντανό και τα συγκλονιστικά λόγια του καταγράφηκαν για πάντα στις καρδιές μας, μαζί με την ικανοποίηση ότι ομορφύναμε τη ζωή και τις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου «μόνου» …
Είναι πολύ σημαντικό τελικά για τους ανθρώπους να λες «Είμαι Εδώ» και να το εννοείς! Το νιώθουν!
Για εμάς, η δουλειά μας «δεν είναι μια δουλειά μόνο!»
Είναι σχέσεις ανθρώπινες βασισμένες σε ουσιαστική επικοινωνία κι ένα «πάρε –δώσε» συναισθημάτων.
Ένα υπέροχο ταξίδι με συνοδοιπόρους τους πιο όμορφους ανθρώπους. Τους ανθρώπους της εμπειρίας και της σοφίας…
Κι αν φαντάζει δύσκολο να είσαι για πολλούς, η μόνη τους ελπίδα κι ίσως ο μόνος άνθρωπος που ανοίγει τη πόρτα τους, σας βεβαιώνω είναι και ασύγκριτα Μεγαλειώδες!
Για κάποιους «γινόμαστε» τα παιδιά τους…
Το «παιδί» που έχασαν νωρίς, το «παιδί» που έφυγε μακριά αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, το «παιδί» που δεν απέκτησαν ποτέ…
Δύσκολοι ή εύκολοι…αυτοί είναι οι άνθρωποί «μας»…
Οι άνθρωποι που κουβαλούν ένα γέλιο στα χείλη, μια θλίψη στα μάτια και μια μοναξιά στην καρδιά…
Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν να τους μάθεις καλύτερα!
Αξίζουν να τους σταθείς..!
Αξίζουν να επιμείνεις!
Κι ας μη στο πουν αμέσως, ας μη το παραδεχτούν…
Αν επιμείνεις, θα τους κερδίσεις .
Θα σου ανοιχτούν! Και μαζί τους κι ένας ολόκληρος κόσμος που κρατούν βαθιά κρυμμένο.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι των «ΒσΣ»…
Η γενιά των ανθρώπων που πέρασε από πολλές δυστυχίες κι έζησε πολέμους, πείνα, κατοχές, κι όμως κατάφερε κι (επ)έζησε Αξιοπρεπώς!
Τους αξίζει η Αξιοπρέπεια μέχρι τέλους!
Η Ανθρώπινη φύση έχει κερδίσει το συναίσθημα,
για να (συν)- Αισθάνεται κι αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν να τους (συν) -Αισθανθούμε!
Γιατί μας πλουτίζουν με γνώσεις και μας πληρώνουν με αγκαλιές ευγνωμοσύνης που εξαργυρώνονται σε Αγάπη Ανεκτίμητη!
Χρόνια Πολλά στους Υπέροχους Ανθρώπους της Τρίτης Ηλικίας!
αναπνοές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου