Πρώτα απ' όλα, το παρακάτω κείμενο δεν είναι σε καμία περίπτωση κάποιου είδους κριτική για την παράσταση. Πιστεύω πως είμαι πολύ "μικρός" για να κριτικάρω οποιαδήποτε παράσταση στο συγκεκριμένο θέατρο, θεωρώ πως η επιλογή γίνεται με αυστηρά κριτήρια από τους υπεύθυνους του Φεστιβάλ των Φιλίππων και δεν έχω την απαραίτητη θεατρική παιδεία για να εκφράσω εμπεριστατωμένη άποψη.
θα σταθώ σε κάποια σημεία που πιστεύω όμως πως πρέπει να καταγραφούν, ως σκέψεις, σε τούτο εδώ το ιστολόγιο και φυσικά θέλω να τις μοιραστώ μαζί με τους πιστούς φίλους των "Δοξατινών Νέων".
Διδασκαλία! Πραγματικά αυτό πιστεύω πως γίνεται σε όλες τις παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας σε τέτοιους επιβλητικούς χώρους όπως το θέατρο των Φιλίππων. Οι θεατές ξέρουν που έχουν πάει, ο σεβασμός προς τον χώρο, προς τους συντελεστές της κάθε παράστασης αλλά και προς τους άλλους θεατές είναι πολύ μεγάλος. Πραγματικά υπήρχαν στιγμές χθες (και είμαι βέβαιος πως το ίδιο συμβαίνει και στις υπόλοιπες παραστάσεις κι ας μην έχω πάει φυσικά σε όλες) που αν έκλεινε κάποιος θεατής τα μάτια του, θα μπορούσε να πιστέψει πως στο θέατρο υπάρχουν μόνο οι ηθοποιοί, τα πουλιά, τα έντομα και αυτός! Απίστευτη ησυχία, απίστευτη προσήλωση στην παράσταση ! Το σπουδαιότερο όμως, πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι άλλο: Πιστεύω πως οι θεατές, ως διψασμένοι για μάθηση μαθητές, παρακολουθούσαν με ευλάβεια την παράσταση, λες και θα έπρεπε να γράψουν εξετάσεις για το τι έμαθαν, κι ας ήξεραν "απ' έξω κι ανακατωτά" την υπόθεση !
Χθες, για πρώτη φορά, μετά την παράσταση πήγα στα καμαρίνια των ηθοποιών. Ομολογώ με δέος πλησίασα τον κ. Νικήτα Τσακίρογλου, τον "Κρέοντα" .. Μετά τα συγχαρητήρια, είπαμε λίγα λόγια για την παράσταση και μάλιστα μου έκανε την πολύ μεγάλη τιμή να δεχθεί να βγούμε μια φωτογραφία μαζί. Πολύ ευγενικός, χωρίς ίχνος βεντετισμού. Και βέβαια όχι μόνο μαζί μου, αλλά με όλους, και ήταν αρκετοί οι θαυμαστές του .. Με εντυπωσίασε μάλιστα που μίλησε με τα καλύτερα λόγια για το θέατρο των Φιλίππων. Ήθος .. Ηθοποιός..
Τέλος, κλείνω αυτό το σημείωμα, με την προτροπή προς όλους τους φίλους που κατοικούν εδώ στην περιοχή μας να παρακολουθήσουν έστω μια παράσταση σ΄αυτό το θέατρο.. Ξέρω πως η εποχή είναι πολύ δύσκολη οικονομικά. Λέω αυτό όμως: Εκτός από το σώμα, πρέπει να τρέφουμε και το πνεύμα μας. Και το αντίτιμο αυτής της "τροφής" είναι περίπου ίδιο, ίσως και φτηνότερο από αυτό που δίνουμε για να γεμίσουμε το στομάχι μας σε μια ταβέρνα. Και φυσικά, οι ταβέρνες θα είναι πάντα εκεί και θα μας περιμένουν..
Β.Ζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου