|
« στις: Μάρτιος 04, 2012, 10:26:58 πμ »
|  Παράθεση |
Συμπληρώνω περίπου δύο χρόνια διαμονής στο Δοξάτο και, έχοντας μεγάλη ευαισθησία στο ανωτέρω θέμα, αγανακτώ για αυτήν τη σπατάλη. Μπορώ να την αποδώσω σε πολλούς παράγοντες: αμορφωσιά, ανοησία, κακώς εννοούμενη νοικοκυροσύνη, αδιαφορία. Και θα ήθελα να επεκταθώ στον κάθε παράγοντα ξεχωριστά.
α) Η έλλειψη μόρφωσης, ειδικώτερα οικολογικής παιδείας, δεν επιτρέπει σ' αυτόν που προβαίνει σ' αυτήν τη σπατάλη να τη λογίσει για τέτοια. Αν δεν του γίνει ξεκάθαρο ότι το ξόδεμα νερού είναι ξόδεμα δυσαναπλήρωτου κοινού φυσικού αγαθού και δεν διαχωριστεί η σπατάλη από την οικονομιστική θεώρηση, κανείς δε θα καταλάβει πόση πραγματικά οικολογική ζημιά κάνει, πολύ περισσότερο αν έχει την οικονομική άνεση και απλά θεωρήσει ότι θα του "κοστίσει" λίγο παραπάνω. Ίσως γιατί έμαθε τα πάντα να τα μετράει σαν "χρήμα", ξεχνώντας ή μή γνωρίζοντας ότι στα αρχαία ελληνικά "χρήμα" είναι το χρήσιμο μέσον. Και είναι πάμπολλοι οι κάτοικοι του πλανήτη μας που θα ορκίζονταν ότι δε γνωρίζουν χρησιμότερο αγαθό απ' το νερό. Πρέπει να 'ρθουμε στη θέση τους για να το καταλάβουμε;
β) "Κακόν το γήρας, ου γαρ μόνον". Η γιαγιά που ασυναίσθητα βρέχει για ώρες τα πεζοδρόμια δεν... εγκληματεί, απλά γιατί έχει το ακαταλόγιστο. Δεν της κόβει, πώς να το κάνουμε! Χρέος κάποιου που συναισθάνεται να της κάνει την υπόδειξη. Με το καλό, βέβαια, γιατί οι γειτονικές σχέσεις πρέπει να είναι υπεράνω μικροτήτων, με την αίρεση που περιγράφεται στο επόμενο εδάφιο.
γ) Η πιο δύσκολη, κατά τη γνώμη μου περίπτωση: αυτού/αυτής που νομίζει ότι πλένοντας το πεζοδρόμιο, τις βεράντες και βρέχοντας το δρόμο είναι νοικοκύρης, παστρικός, καθαρός κλπ. κλπ. Εδω θέλει αυστηρή αυτοκριτική και αναθεώρηση. Ίσως ποτέ, πόσο μάλλον τώρα με τη γενική λειψυδρία του πλανήτη, δεν δε θα 'πρεπε να 'ναι πρότυπο η απαστράπτουσα αυλή και οι ακηλίδωτες πλάκες του πεζοδρομίου. Το νερό που χρειάζεται για να επιτύχουμε ΚΑΙ να διατηρήσουμε αυτή την καθαρότητα ΔΕΝ αξίζει να ξοδευτεί! Η αρχή της εντροπίας μάς λέει ότι αργά η γρήγορα (βλέπε "γρήγορα"!) η σκόνη θα επανέλθει. Ένα σφουγγάρισμα πότε πότε, ναι, ένα πιεστικό μηχάνημα μεγάλης εξοικονόμησης νερού, ναι, σ' ένα γάμο, μια γιορτή, ναι, αλλά καθημερινά, δις και τρις την ημέρα, ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ! Ακόμα χειρότερα, τα απόνερα της "νοικοκυράς" πηγαίνουν και λερώνουν τους παρακάτω. Αυτό το επιχείρημα και μόνο, ότι, δηλαδή, το "νοικοκυριό" του ενός βρωμίζει το γείτονα,θα 'πρεπε να συνετίζει ακόμη και τους πιο σκληροπυρηνικούς "παστρικούς". Δύσκολα, όμως...
δ) Η αδιαφορία είναι, βέβαια, αφιστάμενη έννοια, που σημαίνει ότι ο αδιαφορών απλά δε νοιάζεται για τα παραπάνω. Αν νοιαζόταν, μπορεί να 'παιρνε θετική ή και αρνητική στάση. Αισιοδοξώντας, όμως, θέλουμε να πιστεύουμε στην έφεση για θετική στάση, που μας φέρνει και στην εισήγησή μου, δηλαδή σε εκστρατεία διαφώτισης για το νερό και τις χρήσεις του. Η παρουσία και σύμπραξη τοπικών αρχόντων και αρχών θα πρόσδιδε την προσήκουσα βαρύτητα. Σχολεία, δημοτικοί σύμβουλοι, γιατί όχι και εκπρόσωποι του νόμου για να "θυμίσουν" ότι δεν επιτρέπονται όλα, ιδίως στους κοινόχρηστους χώρους.
Με την ελπίδα να βρεθούν ευήκοα ώτα,
Γιώργος Παυλίδης
α) Η έλλειψη μόρφωσης, ειδικώτερα οικολογικής παιδείας, δεν επιτρέπει σ' αυτόν που προβαίνει σ' αυτήν τη σπατάλη να τη λογίσει για τέτοια. Αν δεν του γίνει ξεκάθαρο ότι το ξόδεμα νερού είναι ξόδεμα δυσαναπλήρωτου κοινού φυσικού αγαθού και δεν διαχωριστεί η σπατάλη από την οικονομιστική θεώρηση, κανείς δε θα καταλάβει πόση πραγματικά οικολογική ζημιά κάνει, πολύ περισσότερο αν έχει την οικονομική άνεση και απλά θεωρήσει ότι θα του "κοστίσει" λίγο παραπάνω. Ίσως γιατί έμαθε τα πάντα να τα μετράει σαν "χρήμα", ξεχνώντας ή μή γνωρίζοντας ότι στα αρχαία ελληνικά "χρήμα" είναι το χρήσιμο μέσον. Και είναι πάμπολλοι οι κάτοικοι του πλανήτη μας που θα ορκίζονταν ότι δε γνωρίζουν χρησιμότερο αγαθό απ' το νερό. Πρέπει να 'ρθουμε στη θέση τους για να το καταλάβουμε;
β) "Κακόν το γήρας, ου γαρ μόνον". Η γιαγιά που ασυναίσθητα βρέχει για ώρες τα πεζοδρόμια δεν... εγκληματεί, απλά γιατί έχει το ακαταλόγιστο. Δεν της κόβει, πώς να το κάνουμε! Χρέος κάποιου που συναισθάνεται να της κάνει την υπόδειξη. Με το καλό, βέβαια, γιατί οι γειτονικές σχέσεις πρέπει να είναι υπεράνω μικροτήτων, με την αίρεση που περιγράφεται στο επόμενο εδάφιο.
γ) Η πιο δύσκολη, κατά τη γνώμη μου περίπτωση: αυτού/αυτής που νομίζει ότι πλένοντας το πεζοδρόμιο, τις βεράντες και βρέχοντας το δρόμο είναι νοικοκύρης, παστρικός, καθαρός κλπ. κλπ. Εδω θέλει αυστηρή αυτοκριτική και αναθεώρηση. Ίσως ποτέ, πόσο μάλλον τώρα με τη γενική λειψυδρία του πλανήτη, δεν δε θα 'πρεπε να 'ναι πρότυπο η απαστράπτουσα αυλή και οι ακηλίδωτες πλάκες του πεζοδρομίου. Το νερό που χρειάζεται για να επιτύχουμε ΚΑΙ να διατηρήσουμε αυτή την καθαρότητα ΔΕΝ αξίζει να ξοδευτεί! Η αρχή της εντροπίας μάς λέει ότι αργά η γρήγορα (βλέπε "γρήγορα"!) η σκόνη θα επανέλθει. Ένα σφουγγάρισμα πότε πότε, ναι, ένα πιεστικό μηχάνημα μεγάλης εξοικονόμησης νερού, ναι, σ' ένα γάμο, μια γιορτή, ναι, αλλά καθημερινά, δις και τρις την ημέρα, ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ! Ακόμα χειρότερα, τα απόνερα της "νοικοκυράς" πηγαίνουν και λερώνουν τους παρακάτω. Αυτό το επιχείρημα και μόνο, ότι, δηλαδή, το "νοικοκυριό" του ενός βρωμίζει το γείτονα,θα 'πρεπε να συνετίζει ακόμη και τους πιο σκληροπυρηνικούς "παστρικούς". Δύσκολα, όμως...
δ) Η αδιαφορία είναι, βέβαια, αφιστάμενη έννοια, που σημαίνει ότι ο αδιαφορών απλά δε νοιάζεται για τα παραπάνω. Αν νοιαζόταν, μπορεί να 'παιρνε θετική ή και αρνητική στάση. Αισιοδοξώντας, όμως, θέλουμε να πιστεύουμε στην έφεση για θετική στάση, που μας φέρνει και στην εισήγησή μου, δηλαδή σε εκστρατεία διαφώτισης για το νερό και τις χρήσεις του. Η παρουσία και σύμπραξη τοπικών αρχόντων και αρχών θα πρόσδιδε την προσήκουσα βαρύτητα. Σχολεία, δημοτικοί σύμβουλοι, γιατί όχι και εκπρόσωποι του νόμου για να "θυμίσουν" ότι δεν επιτρέπονται όλα, ιδίως στους κοινόχρηστους χώρους.
Με την ελπίδα να βρεθούν ευήκοα ώτα,
Γιώργος Παυλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου