Την Τετάρτη 5 Ιανουαρίου του 2011 είδαμε ξανά το ίδιο "έργο" που βλέπουμε από την αρχή της φετινής περιόδου(με εξαίρεση ίσως ένα ή δύο παιχνίδια..)όσοι βρεθήκαμε στο γήπεδο της Δόξας..
Αν, θεωρητικά, βρισκόταν στην πόλη μας κάποιος κάτοικος άλλης χώρας που αγαπάει το ποδόσφαιρο, και τον βάζανε τον άνθρωπο σε μια σουίτα(όχι ότι έχουμε φυσικά σουίτες στο γήπεδο, εδώ δεν έχουμε προβολείς, στο μισό και παραπάνω γήπεδο δεν υπάρχουν καρεκλάκια και για σκέπαστρο ούτε λόγος..) και τον άφηναν μόνο του να παρακολουθεί τον αγωνιστικό χώρο χωρίς να βλέπει και να ακούει τον κόσμο στις κερκίδες, είμαι βέβαιος πως θα στοιχημάτιζε με σιγουριά για το ποια ομάδα είναι γηπεδούχος. Ναι, καλά το σκεφτήκατε, πάντα θα ποντάριζε στον αντίπαλο της Δόξας!
Όλοι όσοι που προλάβανε τη Δόξα της δεκαετίας του '80, αλλά ακόμη και την ομάδα των αρχών του '90, είμαι σχεδόν βέβαιος πως θα συμφωνήσουν με αυτό που θα αναφέρω λίγο παρακάτω(όχι, δεν το παίζω "έξυπνος" ούτε ανακαλύπτω την Αμερική, απλά τα γράφω με την ελπίδα να τα διαβάσουν κάποιοι από τους νεώτερους οπαδούς της Δόξας και να συνεχίσουν με πίστη και περηφάνια να τραγουδάνε για την ομάδα τους, και κυρίως, μπας και φτάσει στα αυτιά κάποιων υπεύθυνων της ομάδας και τους βάλει σε προβληματισμό):
Η Δόξα προκαλούσε τρόμο σε κάθε αντίπαλο που ερχόταν μέσα στην Δράμα, τουλάχιστον στο πρώτο μισάωρο, ακόμη κι όταν αντίπαλοί της ήταν σπουδαίες ομάδες με μεγάλους ποδοσφαιριστές.. Και ανάλογα με την εξέλιξη του αγώνα, αν για παράδειγμα η Δόξα δεν πετύχαινε κάποιο γκολ, ο τρόμος υποχωρούσε σιγά σιγά από τις καρδιές των αντίπαλων ποδοσφαιριστών και "πατούσανε" που λέμε το χορτάρι της μεγάλης περιοχής των Μαυραετών. Αν όμως ξεκινούσε καλά το παιχνίδι για την ομάδα μας με γκολ από τα πρώτα λεπτά, και ειδικά όταν αντίπαλος ήταν κάποια από τις λεγόμενες "μικρομεσαίες" ομάδες ο τρόμος φώλιαζε στην αντίπαλη ομάδα μέχρι και το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή.
Φυσικά, υπήρχαν και αγώνες που η εξέλιξη τους δεν ήταν ευνοϊκή για τους Μαυραετούς, η απόδοση των ποδοσφαιριστών να μην είναι πολύ καλή, ή ο αντίπαλος να βρίσκεται σε πολύ καλή μέρα, και να μην ξεχνάμε βέβαια και τον ρόλο που παίζουν πάντα οι διαιτητές.. Ακόμη όμως και σε αυτά τα παιχνίδια κανείς δεν θα αναρωτιόταν για το ποια ομάδα παίζει στην έδρα της!
Αυτό όμως ήταν η εξαίρεση: Ο "νόμος" της Δράμας ήταν ένας: κάθε ομάδα, ακόμη και οι μεγάλες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, θεωρούσαν μεγάλη επιτυχία να φύγουν με θετικό αποτέλεσμα!
Κι έρχομαι τώρα στην "κεντρική ιδέα" που λέγαμε και στο σχολείο:
Όλο αυτό που περιέγραψα προηγουμένως οφειλόταν στους ποδοσφαιριστές με τον μαυραετό στο στήθος, αλλά και στην γενικότερη φιλοσοφία που υπήρχε τότε στους προπονητές και στον τρόπο που "έστηναν" την ομάδα...
Παρόλο που ο κόσμος σαφώς ήταν περισσότερος στις κερκίδες τότε, σας λέω με το χέρι στην καρδιά, πως τώρα είναι πολύ περισσότερο εκδηλωτικός και πολύ λιγότερο "γκρινιάρης"(χαρακτηριστικό είναι πως χθες, παρόλο που η Δόξα δεν δημιούργησε ούτε μία (!) ευκαιρία στο 2ο ημίχρονο, ακουγόταν μόνο "μουρμούρα" στο γήπεδο, χωρίς άγριες αποδοκιμασίες)..
Τότε, στην "χρυσή" δεκαετία της νεώτερης Δόξας, εκτός από την Θύρα 4 (που σίγουρα ήταν μια από τις καλύτερες θύρες οργανωμένων οπαδών σε όλη την Ελλάδα..) από σπάνια εώς ποτέ ακουγόταν κάποιο σύνθημα από τις υπόλοιπες κερκίδες.. Συνήθως άκουγε κανείς κραυγές αποδοκιμασίας(για να το πω κομψά!) προς τον διαιτητή, τους βοηθούς, τους "λάϊντσμαν" όπως τους λέγαμε τότε(υπέφεραν συνήθως αυτοί που είχαν πάνω από το κεφάλι τους την θύρα 1..) και ενίοτε προς τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές όταν κατέφευγαν σε βρώμικους τρόπους αντιμετώπισης των ποδοσφαιριστών της Δόξας, αλλά και προς τους δικούς μας ποδοσφαιριστές όταν η απόδοσή τους δεν τους ικανοποιούσε και το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό..
Συμπέρασμα: Την "έδρα" και το "απόρθητο κάστρο" τη δημιουργούν αυτοί που αγωνίζονται στον αγωνιστικό χώρο και αυτοί που ορίζουν την φιλοσοφία, τον χαρακτήρα και την ταυτότητα της ομάδας. Και αυτοί είναι που αναγκάζουν τον κόσμο να σηκωθεί από τους καναπέδες και να έρθει στο γήπεδο, αυτοί είναι που θα κάνουν τους αντιπάλους τους να μπουν στο γήπεδο σαν "φοβισμένα γατάκια" και όχι σαν "λιοντάρια" και αυτοί είναι τέλος που θα κάνουν τον κόσμο, όλο τον κόσμο, σε όλες τις θύρες, να τραγουδάει πως θέλει να δει την ομάδα του στην Α΄Εθνική!
Όσο για τον χθεσινό αγώνα, λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε σε πιο εξειδικευμένες αθλητικές ιστοσελίδες.
Το μόνο που έχω να σημειώσω είναι πως έφυγα από το γήπεδο με την αίσθηση πως η Δόξα πήρε έναν πολύτιμο βαθμό για την συνέχεια απέναντι σε μια πολύ καλύτερη ομάδα και πως αν δεν ενισχυθεί σημαντικά, θα δυσκολέψουν πολύ τα πράγματα στην συνέχεια, αφού "χαβαλέ" ομάδα μάλλον δεν υπάρχει σε αυτό το πρωτάθλημα, και αν δεν παίξεις πραγματικά καλή μπάλα αποτέλεσμα δεν παίρνεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου