ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ...

Σε όλους εμάς, που κατοικούμε στο Δοξάτο... Που γεννηθήκαμε εδώ, ή που η Θεά Τύχη μας έφερε σ' αυτήν εδώ την αιματοβαμμένη γωνιά της πατρίδας μας... Σε όλους εμάς που αγαπάμε αυτόν τον τόπο και που τον θέλουμε καλύτερο... Αλλά και που δεν αντιδρούμε στην ασχήμια, στο ψέμα και στην κοροϊδία...





Που δεν "πετάμε γιαούρτια", ως άλλοι "τεντυμπόϋδες" έστω κι αν κινδυνέψουμε να μας κουρέψουν γουλί και να μας δια πομπέψουν στας "δημοσίας οδούς" (αλήθεια υπάρχει ακόμη ο περίφημος νόμος 4000;), σε όλους αυτούς τους "άρχοντες" που δεν μπορούν να κλείσουν ούτε μία λακούβα στους δρόμους του Δοξάτου, που δεν μπορούν, εν έτει 2008, να βάλουν κάδους απορριμάτων και να μην ακουμπάμε τις μαύρες σακούλες στα πεζοδρόμια..(βέβαια, αν ποτέ συμβεί αυτό, θα στεναχωρηθούν τα πάμπολλα αδέσποτα σκυλιά που κάνουν "πάρτυ" σχεδόν κάθε μέρα..). Που όλο ανακοινώνουν οι "άρχοντες" με στόμφο πως "εντός των προσεχών ημερών" θα ξεκινήσουν τα έργα και που ποτέ δεν ξεκινάνε, και που πάντα, για το ότι δεν ξεκινάνε φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τους ίδιους... Σε όλους εμάς λοιπόν, που απλά, για να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο στον τόπο μας δεν κάνουμε κάτι εμείς, δεν αντιδρούμε σε τίποτε και για τίποτε, αλλά περιμένουμε μπας και γίνει κάποιο θάμα, και που στις επόμενες εκλογές θα ξαναφάμε το ίδιο "παραμύθι", αφιερώνω τους παρακάτω στίχους από το ποίημα του Κ. Βάρναλη "Οι Μοιραίοι"...

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!