Η "δαμοκλειος σπαθη" κρεμεται πανω απο το κεφαλι καθε "αθλιου" που εχει αφεντικα, καθε ανθρωπου που ειναι εκτος συστηματος, που γεννηθηκε εργατης στο μελισσι.. Αρα, πρεπει να σκυβουμε το κεφαλι και να προσπαθουμε με ολες μας τις δυναμεις να μαζεψουμε οσο το δυνατον περισσοτερο "μελι", χωρις καμμια αντιδραση; Να ξεχναμε πως ειμαστε ανθρωποι και πως μπορει να υπαρχουν καποιοι αλλοι ανθρωποι που μπορει και να μας θυμηθουν "εν ωρα εργασιας"; Και να θυμωνουμε με αυτους που μας θυμουνται, και οχι μ αυτους που δεν μας αφηνουν να ελπιζουμε πως καποιοι θα μας θυμηθουν; Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ "ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ" ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΩΝ "ΔΟΥΛΩΝ".Προσεξε καλα τους "Πατατοφαγους" του Vincent..Μπες μεσα στο σπιτι τους, φαε κι εσυ μαζι τους...
1 σχόλιο:
Για κάποιους τυχερούς που αναπνέουν άλλον αέρα....έχουν σημασία τα λόγια σου...
Για κάποιους όμως που ζουν στην Μεγαλούπολη...και δουλεύουν για ένα νοίκι...και κάποιους λογαριασμούς και χρέη....για κάποιους σαν εμένα που πληρώνουν πρωην επαναστάσεις....τρέχοντας στα δικαστήρια γιατί διεκδίκησαν το δικαίωμα στην δουλειά...τα πράγματα διαφέρουν.
Κι όμως χαίρομαι....που δεν μπορείς να καταλάβεις....είσαι τυχερός.
Δημοσίευση σχολίου